Rose Rocks voor de gevallenen

 

 

Michael Beach eert soldaten uit Oklahoma met een ‘Rose Rock’

 

 

Michael Beach in Margraten.

Loraine Bodewes

 

 

Michael Beach is ‘een man met een missie’. En wat voor een.

 

In twee maanden tijd wil de Amerikaan alle oorlogskerkhoven in Europa hebben bezocht. Zijn speciale aandacht gaat uit naar gevallenen uit Oklahoma, waar hij woonachtig is. Elke uit die staat afkomstige soldaat wordt geëerd met een ‘Rose Rock’. Maandag bezocht Beach de begraafplaats in Margraten.

 

 

Rustig wandelt Michael Beach (39) over de Amerikaanse begraafplaats in Margraten. Bij sommige kruisen houdt hij halt. Hij prevelt enkele woorden en knikt even naar het gedenkteken. Dan haalt hij een klein plastic zakje uit zijn tas. Hij haalt er een steentje uit en legt het voorzichtig boven op het kruis. „Rose Rocks”, legt de Amerikaan uit. Het steentje, in de vorm van een roos, is het symbool van de staat Oklahoma, waar Beach vandaan komt. Elke soldaat uit diezelfde staat wordt geëerd met een Rose Rock. „Ik wil hen iets teruggeven uit hun geboortestaat. Iets wat zij nu moeten missen. Hen laten zien dat ze ook in Amerika niet vergeten worden.” Bij elk kruis waar Oklahoma op staat, spreekt Beach zijn dank uit. „Ik bedank hen voor wat zij voor ons hebben gedaan.” Bij soldaten van de marine staat hij iets langer stil. „Ik ben zelf ook bij de marine geweest, dus dat maakt dit extra speciaal. Echt, daar krijg ik het koud van.” De Amerikaan is zichtbaar aangedaan door de begraafplaats. Zijn ogen schieten onophoudelijk langs de kruisen, zijn woorden zijn zacht en vol emotie. Beach is onder de indruk. „Zeker aangezien ze in Amerika weinig aandacht schenken aan onze oorlogsslachtoffers. Als ik hier rondloop, kan ik me dat gewoon niet voorstellen. Ik kreeg ook veel vreemde reacties toen ik mensen vertelde van mijn plan om alle begraafplaatsen te bezoeken. Niet van mensen in mijn directe omgeving hoor, die zijn allemaal even enthousiast.” Ook de verhalen die Beach vertelt over zijn ervaringen in Normandië, waar hij in 2008 de begraafplaats bezocht, doen de Amerikanen weinig. „Jullie worden er dagelijks mee geconfronteerd. Amerikanen niet. Die zijn er ook niet zo bij betrokken geweest. Jullie ouders of grootouders hebben de oorlog nog meegemaakt, dat is een groot verschil. Ik heb verschillende kranten in Amerika aangeboden om een dagboek bij te houden van mijn reis. Er was nauwelijks interesse.” Het is aan de Franse kust, waar Beach voor het eerst geraakt wordt door de herinneringen aan de oorlog. Het treft hem recht in het hart.

„De tranen stroomden me over de wangen toen ik daar rondliep. Daar heb ik me pas gerealiseerd hoeveel Amerikanen far from home hun leven hebben gelaten.”

Als hij zijn eerste emoties in Normandië een plek heeft gegeven, stapt hij af op enkele medewerkers van de begraafplaats om meer te weten te komen. Een moeilijk, maar voor de Amerikaan zeer waardevol gesprek volgt. „Ik sprak nauwelijks Frans, zij spraken nauwelijks Engels. Maar toch begrepen we elkaar, waardoor ik meer te weten kwam over de begraafplaats en de oorlog.” Tijdens zijn reis terug naar Oklahoma laten de indrukken die hij heeft opgedaan in Frankrijk Beach niet meer los. Hij wil er iets mee. Sterker nog, voor zijn gevoel móét hij er zelfs iets mee doen. Het idee om alle Amerikaanse begraafplaatsen in de wereld langs te reizen, komt voor het eerst in hem op. De missie laat Beach niet meer los. Nauwkeurig zet hij in Amerika een programma op. Twee maanden lang reist hij door Europa. „Het is net werken”, glimlacht Beach. „Ik heb nauwelijks tijd voor mezelf. Het is reizen en begraafplaatsen bezoeken volgens een heel strak tijdschema.”

De Amerikaan toont een boekje. Daarin heeft hij alle begraafplaatsen opgeschreven met daarbij  de plaatsen waar soldaten uit Oklahoma begraven liggen.

Op andere bladzijden staan de reistijden. „Er is nauwelijks speling. Het is vooral hopen dat de treinen in Europa op tijd rijden, anders kom ik in de problemen. Ik heb mijn verblijfplaatsen gereserveerd, dus dat kan ik me niet veroorloven.” Geen chique hotels voor Beach. Hij  slaapt in jeugdhotels, op campings of bij mensen thuis. Bijvoorbeeld bij Maastrichtenaar Walter Swinnen. De twee leren elkaar kennen via couchsurfing.com, een website waar mensen slaapplaatsen aanbieden en waar reizigers onderdak kunnen vinden. „Ik was meteen geraakt door het verhaal van Beach, vandaar dat ik hem heb uitgenodigd”, zegt Swinnen.

De Maastrichtenaar en de Amerikaan vormen drie dagen lang een onafscheidelijk koppel. Ze rijden samen naar Margraten, Henri-Chapelle en de Ardennen om de verschillende begraafplaatsen te bezoeken. Beach is vol lof over de gastvrijheid in Europa. „In de VS wordt heel negatief over Europeanen gesproken. Ze zouden bot en stug zijn, nou daar heb ik nog helemaal niets van gemerkt. Ik ben met open armen ontvangen. Ontzettend mooi.”

Zijn ervaringen beschrijft Beach op zijn weblog ‘A piece of home’ op netwerkwebsite Facebook. „Zo hoop ik toch wat meer Amerikanen bewust te maken van deze trip én van de begraafplaatsen uiteraard.” Beach komt op zijn rondreis op plaatsen waar hij nog nooit van gehoord heeft, laat staan dat hij er eerder is geweest. „Ik ben vanmorgen op de trein gestapt in Worgen of zoiets.”Walter Swinnen valt de Amerikaan bij. „Waregem.” Beach lacht en knikt instemmend terwijl zijn ogen onophoudelijk gericht zijn op de kruisen. „Ik ben echt impressed. Dit laat echt de melting pot zien die Amerika is. Hier liggen Amerikanen met alle mogelijke achtergronden. Amerikanen met Japanse voorouders, met Duitse voorouders, Ieren, noem maar op. Dit is voor mij Amerika.” Het zakje met Rose Rocks houdt hij stevig in de hand. Het is zijn manier om de gevallenen te eren. Bijna 2000 steentjes draagt hij bij zich. Het eerste legde hij in Normandië, de laatste op 7 december in Hawaï, op de datum dat in 1941 Pearl Harbor werd aangevallen. Beach excuseert zich. „Sorry, maar ik moet verder. Ik heb hier nog heel wat graven te gaan.” Hij toont het zakje met steentjes en schudt er voorzichtig mee. „En daarna wacht Luxemburg.”

 

 

13-01-2010

door Stefan Gybels

De Limburger, 8 juli 2009

 

 

 

 

Website "Michael Beach"

(Click on Picture)

 

 

Michael Beach

visited 23 American Military Cemeteries to honor Oklahoma Soldiers

 

Michael's interview Kxii

 

 

Michael on Sicily/Rome WWII Cemetery (Italy)

Michael on St. Mihiel  WWI Cemetery (France)

 

Top