Bewoners zorgcentrum Gulpen adopteren graf Amerikaanse sergeant

 

 

Sgt. Aubrey A. Brumley 13th Infantry Regiment, 8th Infantry Division

 

 

 

 

 

Bedankt? Jullie bedankt!

 

 

Mensen sterven, maar een zorgcentrum blijft bestaan. Daarom is Ginger Pottenger blij dat het Dr. Ackenshuis in Gulpen het graf van haar vader heeft geadopteerd. Toen Ginger Pottenger Brumley in 1980 voor het eerst in Margraten was, lag haar vaders graf op het Amerikaans kerkhof er net zo prachtig en eervol bij als gisteren. Met één groot verschil: het kruis van Aubrey Brumley werd toen verzorgd door een man die inmiddels is overleden. Nu heeft het Gulpense zorgcentrum Dr. Ackenshuis het graf geadopteerd. Voor de vrouw uit Arizona is daarmee het beheer gewaarborgd. Want, zegt ze: „Op een dag ben ik er niet meer. En jullie ook niet. Maar dan zullen er andere mensen in dit tehuis zijn die voor dit graf zorgen. Dit is voor altijd.” De dochter van de in april 1945 bij Wuppertal gesneuvelde sergeant bezocht het Amerikaanse oorlogskerkhof in Margraten gisteren met een groep bewoners van het zorgcentrum en medewerkster Nicole Souren, die het initiatief nam tot het adopteren van het graf. Het bezoek werd gekleurd met oorlogsverhalen van lokale getuigen (‘ik heb kleren gestreken voor de Amerikanen’) en wederzijdse dankbetuigingen: Bedankt dat uw vader ons heeft bevrijd. Nee, jullie bedankt voor het onderhouden van zijn graf! De wetenschap dat haar vaders graf in goede handen is, is voor de 68-jarige Amerikaanse geen reden om nooit meer terug te komen. „Volgende keer neem ik mijn dochters mee. Omwille van hun band met hun opa die ze niet gekend hebben en om te begrijpen wat hier is gebeurd in de oorlog.” Ginger heeft haar vader evenmin gekend, ze was drie maanden toen Aubrey vrijwillig vertrok. De jaren daarvoor had hij talloze jonge mannen gerekruteerd en getraind. „Het hoorde bij een carrière in het leger: je gaat mee met je troepen. Vlak voor zijn vertrek zei hij tegen mijn moeder: als ik sterf, wil ik bij mijn troepen begraven worden.” Zonder die woorden was Ginger nooit naar Margraten gekomen. Nu zegt ze: „Dit is de plaats waar hij hoort te zijn.” Dat heeft ze deze week bekrachtigd door de as van haar moeder over het graf uit te strooien. Het gaat niet alleen om haar vader, vindt ze. „We moeten blijven herinneren dat deze mensen zijn gestorven voor de vrede. Ik was tegen de Vietnam-oorlog, tegen de inval in Irak, maar vind dat de vrije landen een verantwoordelijkheid hebben naar al onze broeders en zussen.

 

 

Door Benti Banach

Limburgs Dagblad (7 september 2012)

 

 

 

Top